امیرالمؤمین (علیه السلام) آیه شریفه ی «ألا انّ أولیاء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» (۱۰۶ بقره) را تلاوت کرد؛ بعد از یاران خویش سوال کرد آیا می دانید:«أولیاء الله» چه اشخاصی هستند؟ عرض کردند: شما بفرمایید. امام فرمودند: دوستان خدا ، ما و پیروان ما هستند که بعداز ما می آیند ، […]
امیرالمؤمین (علیه السلام) آیه شریفه ی «ألا انّ أولیاء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» (۱۰۶ بقره) را تلاوت کرد؛ بعد از یاران خویش سوال کرد آیا می دانید:«أولیاء الله» چه اشخاصی هستند؟
عرض کردند: شما بفرمایید.
امام فرمودند: دوستان خدا ، ما و پیروان ما هستند که بعداز ما می آیند ، خوشا به حال ما و بیشتر از آن خوشا به حال آن ها .
بععضی پرسیدند: چرا بیشتر از ما مگر ما و آنها هردو پیرو یک مکتب نیستیم؟
حضزت فرمودند: نه آن ها مسئولیت هایی بر دوش دارند که شما ندارید و تن به مشکلاتی می دهند که شما نمی دهید؛
« هم نحن أتباعنا ، فمن تبعنا من بعدنا و طوبی لنا، ألَسنا نحن و هم علی أمر ؟ قال:لا انهم ما حُمّلوا ما لم تحملو علیه و أطاقوا ما لم تطیقو»(۱)
در روایتی دیگر امام صادق (علیه السلام) فرمودند:« طوبی لشیعة قائمنا المنتطرین لظهوره فی غیبته و المطیعین له فی ظهوره ، اولئک أولیاء الله الّذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون»
خوشا به حال پیروان امام قائم (علیه السلام)که در غیبتش انتظار ظهورش را می کشند و به هنگام ظهورش مطیع فرمان اویند، آن ها اولیای خدا هستند؛ هنان ها که نه می ترسند و نه غمی دارند. (۲)
۱ـ نور الثقلین ج۲ ص ۳۰۹
۲ـ نور الثقلین ج۵ ص۳۸۷
نظرات