بسم الله … در دعاي ندبه وقتي جريان دعا به حضرت صاحب الزمان (ارواحنافداه) مي‌رسد، چنين عبارتي آمده است: «يَاابْنَ مَنْ دَنَي فَتَدَليَّ فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ اَوْ اَدْنَي دُنّوا وَاْقتِرابا مِنَ اْلعَلِيِّ اْلاَعْلَي»(۱) يعني مي‌خواهيم از جدايي امام عصر (سلام الله عليه) ناله كنيم و آرزوي وصال داشته باشيم، اين آخرين سخن انسان است، گويا […]
بسم الله …
در دعاي ندبه وقتي جريان دعا به حضرت صاحب الزمان (ارواحنافداه) مي‌رسد، چنين عبارتي آمده است:
«يَاابْنَ مَنْ دَنَي فَتَدَليَّ فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ اَوْ اَدْنَي دُنّوا وَاْقتِرابا مِنَ اْلعَلِيِّ اْلاَعْلَي»(۱)
يعني مي‌خواهيم از جدايي امام عصر (سلام الله عليه) ناله كنيم و آرزوي وصال داشته باشيم، اين آخرين سخن انسان است، گويا كامل ترين مقامي است كه در مورد بنده وجود دارد.
در قرآن شريف نيز در باره معراج پيامبر اكرم (صلّي الله عليه و آله) آمده است:
«ثُمَّ دَنَا فَتَدَلََّي فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَي»(۲)
سپس نزديك و نزديك‌تر شد تا جايي كه به اندازه‌ي دو كمان يا نزديك‌تر شد.
اين درخواست، مرتبه‌ي بسيار بلندي است و به همه كس داده نمي‌شود، حتي انبياي اولواالعزم اما مي‌توان به آن نزديك شد.
حضرت امام خميني (رضوان الله تعالي عليه) مي‌فرمايد:
خداوندا اين نورانيت و بصيرت قلوب كه اولياء از تو خواستند و خواهش نمودند كه به نورانيت آن، واصل به تو شوند، چه بصيرتي است؟ بارالها، اين حجب نور كه در لسان ائمه‌ي معصومين (عليهم السلام) ما متداول است، چيست؟ اين معدن عظمت و جلال و عزّ قدس و كمال چه چيزي است كه غايت مقصد آن بزرگواران است، و ما تا آخر از فهم علمي آن هم محروميم، تا چه رسد به ذوق آن و شهود آن؟ خداوندا، ما كه بندگان سيه روي سيه روزگاريم، جز خور و خواب و بغض و شهوت از چيز ديگر اطلاع نداريم و در فكر اطلاع هم نيستيم، تو خود نظر لطفي به ما كن و ما را از اين خواب بيدار و از اين مستي هوشيار فرما.(۳)
ما هنوز به اين نور نرسيده ايم، امّا ائمه‌ي معصومين (عليهم السلام) بدان رسيده اند، با اين حال، همين نور را نيز حجاب مي‌دانند. در ادامه حضرت امام (اعلي الله مقامه الشريف) مي‌فرمايد: «در هر صورت براي اهلش همين يك حديث كفايت مي‌كند تمام عمر خود را صرف كنند براي تحصيل محبت الهي و اقبال وجه الله».
اگر انسان ارتباط خود را با خدا قوي كند، خواهد ديد كه محجوب و محروم نمي‌شود. برخي از نكات، بسيار عجيب است.
از يكي از بزرگان اهل معني پرسيدم:
علت اين كه عصرهاي جمعه دل انسان مي‌گيرد و غمگين مي‌شود چيست؟
فرمود:
«چون در آن لحظه قلب مقدّس امام عصر (ارواحنافداه) به سبب عرضه‌ي اعمال انسان‌ها، ناراحت و گرفته است، آدم و عالم متأثر مي‌شوند. او قلب و مدار وجود است.»
پس بياييم ارتباط خود را قوي‌تر كنيم و رفاقت داشته باشيم؛ آن هم با كسي كه بيش از همه به او محتاجيم و گردن ما حق دارد. امام عصر(عجّل الله تعالي فرجه الشريف) از تمام انبيا و اوصياءشان به جز پيامبر خاتم (صلوات الله عليه و آله) و وصّي ايشان برترند. ايشان بهترين ارتباط را با خداوند دارند. اين لطفي از الطاف الهي است كه ما از امت اين پيامبر و اين امام هستيم.در روايات آمده است كه انبياي گذشته اگر در جايي گرفتار مي‌شدند به ائمه‌ي معصومين (عليهم السلام) متوسل مي‌شدند، ولي ما با اين كه جزو امت ايشان هستيم، اين قدر عقب افتاده ايم. به راستي چرا باب الله را رها كرده‌ايم؟
جمعه يعنى يك غزل دلواپسى جمعه يعنى گريه هاى بى كسى
جمعه يعنى روح سبز انتظار جمعه يعنى لحظه هاى بى قرار
بى قرار بى قراريهاى آب جمعه يعنى انتظار آفتاب
جمعه يعنى ندبه اى در هجر دوست جمعه خود ندبه گر ديداراوست
جمعه يعنى لاله ها دلخون شوند از غم او بيدها مجنون شوند
جمعه يعنى يك كوير بى قرار از عطش سرخ و دلش در انتظار
انتظار قطره اى باران عشق تا فرو شويد غم هجران عشق
جمعه يعنى بغض بى رنگ غزل هق هق بارانى چنگ غزل
زخمه اى از جنس غم بر تار دل تا فرو شويد غم هجران دل
———————————-
۱٫ مفاتيح الجنان،دعاي ندبه
۲٫ نجم، آيه ۹
۳٫ شرح چهل حديث،۴۳۲
نظرات